Het thuisgevoel

'Doe alsof je thuis bent'... Ehhhh, thuis....? Mijn adem stokt. Mijn hersens draaien meteen op volle toeren. In de alertstand. Oh jee.... Thuis.... Je bedoelt die plek waar je slaapt en eet en je alleen mag zijn als je je conformeert aan de sapiens economiserende hand van Fries-Frankisch-Saksisch-Nederlandse narcisten? Waar je alleen -voor hen- eropuit mag om nog meer van alles na te jagen en hun eventuele concurrenten heimelijk te verjagen, door hen voortdurend te plagen met tweeslachtig doorzagen hoe hemels het narcistisch geaarde familiehuis wel-niet is? Zo'n narcistisch ophemelend thuis? Die je op saksische wijze Achterhoeks verjaagt, als je niet aan de eisen van hun narcist-en-slaaf voldoet? Als je je iets herinnert, of duidelijk wil krijgen of maken wat hun niet welgevallig is? 

 

Zo'n thuis hoef ik niet, dat is de Neder-lands verslaafde hel op aarde. Daar moet je jezelf voortdurend verNederen tot 'Normaal Achterbaks Peil' en narcisten Romeins omhoog krikken en daar katholiek bovenuit tillen. Om ze vervolgens een calvinistisch kopje kleiner te maken. Op één na, die moet [goddelijk] onbereikbaar boven alles en iedereen uitsteken. Als bindende factor. Anders valt de Nederlandse (a)narc(h)istenfamilie uiteen. Want zo gaat dat in het Nederlandse familieland. Maar waag het niet om dat te zeggen of te schrijven, want dan staat heel narcistisch economiserend conformistenland op zijn kop. Of de mijne. Krijg je koppijn van. En een zwak gestel. Want dat is me een zwaar gewicht...

 

Vandaar de Nederlandse gewoonte om alles wat de grootste narcist niet aanstaat onmiddellijk weer te vergeten. Want die is selectief dement. Dat is de Stand van de Nederlandse cultuur. Pas als je je alleen herinnert wat welgevallig is in de ogen van de grootste narcist-en-club, ben je 'een echte Nederlander'. Of goed geïntegreerd. Ben je 'veilig'. Kun je rustig slapen. 

 

Onder 'de warme deken van de Nederlandse cultuur'. Want die gaat zorgzaam om met selectief dementen. Niet met kinderen in oorlogsgebieden als Syrië en elders die zo'n behoefte aan dekens hebben. En meer, vertelt Unicef. Want die zijn het oorlogsgeweld niet vergeten. Die kunnen geen kant op, zitten er middenin. Vandaar dat ze zo gemakkelijk genegeerd worden. 

Want oorlog en ellende is onaangenaam en daar houden narcisten niet van. Daarom zijn al die vluchtelingen ook niet welkom. En moeten ze - als ze er al zijn - zo lang wachten op toestemming om volledig deel te kunnen nemen aan de Nederlandse samenleving. Daarom wordt hun inschrijving met allerhande trucages zo lang mogelijk gerekt en als het even kan getorpedeerd. Daarom wordt hun inburgeringscursus en hun kans op werk en participatie aan de Nederlandse samenleving zo onmogelijk mogelijk gemaakt. De Nederlandse narcist-en-conformist wil Nederland immers zo houden als het altijd al geweest is... selectief dement.  

 

Rodaan Al Galidi, een Irakeese vluchteling die hiermee te maken kreeg vertelde daar uitvoerig over in VPRO boeken [26.11-17], naar aanleiding van zijn laatste boek, 1001 nachtmerries. Heel treffend zei hij: 'Irak dood het lichaam, Nederland doodt de geest'. 'Als je wil blijven leven moet je getemd worden, sommigen noemen dat geïntegreerd'. 

Hij vertelt hoe hij zich heeft verdiept in de hypocrisie van Nederlanders. Hoe ze in de loop der eeuwen zelf zijn geëmigreerd naar allerlei landen en niet veranderd, maar dat wel eisen van immigranten zoals hij. Dat immigranten zo snel mogelijk moeten veranderen en integreren in de Nederlandse samenleving, maar Nederlanders hen de zwarte piet blijft toespelen en buitensluit als een of andere idioot waar je geen rekening mee hoeft te houden. Waar narcistische Nederlanders zich door bedreigd voelen. Want oh jee, stel je toch eens voor dat er onaangenaamheden aan het licht komen. 

 

Een paar maanden geleden presenteerde Griet op de Beeck in DWDD haar nieuwste roman 'Het beste wat we hebben' [27.09-17]. Net als haar vorige boeken gaat dit over beschadigde mensen en hun worstelingen met het verleden en [al dan niet bestaande] herinneringen. Zij haalde daarbij persoonlijke verbanden aan. Een dag later zette columnist Max Pam in de Volkskrant daar vraagtekens bij en verwees daarbij naar het boek 'hervonden herinneringen' van de psychologen Crombag en Merckelbach.

En toeval of niet, medio oktober komt in de VS de MeToo discussie op gang, naar aanleiding van allerhande sexuele misstanden in heden en verleden van deze en gene, wat wereldwijd overal navolging krijgt. Overal blijken allerhande mensen jarenlang allerhande zaken verdrongen te hebben. Om allerhande redenen jarenlang selectief dement te zijn geweest. 

Wie verdringt verliest, kopte de NRC destijds, naar aanleiding van het boek van Crombag en Merckelbach [11.05-96]. Een intrigerende titel. Want ja, zodra je - al dan niet met opzet - iets verdringt, raak je een stuk herinnering, en daarmee een stuk van je leven, kwijt. 

 

Ook de Nederlandse narcistencultuur is heel wat kwijt geraakt. Dat vinden ze niet erg, want narcisten komen nou eenmaal niet graag in een negatief daglicht te staan. Daar houden ze niet van. Daarom zijn ze ook zulke goeie gaslighters. Ze schuiven hun eigen narcistisch geïntegreerde manipulaties gewoon arrogant / hysterisch af op degene die de waarheid spreekt. En op de goed geïntegreerde burger. Want die functioneert immers als de spiegel van de narcist. Dus heeft de spiegel het gedaan, want een narcist doet nooit iets fout, die heeft een selectief geheugen, en degene die de waarheid spreekt houdt de ander een spiegel voor. 

Speelt 'de echte, goed geïntegreerde, Nederlander' daarom zo graag het zwarte pietenspel? is dat de kern van de zwarte pietendiscussie? Elkaar de zwarte piet toespelen en zien als de idioot waar de narcist-en-club bang voor is? 

 

**