Maxima

Maxima is in beeld. Openlijk. Voor vorst en vaderland. Sterker nog: de vorstin heeft toestemming gegeven. Ze mag erbij zijn. 

Koningin Beatrix heeft weer iets om, met haar eigen wapens, tegen te vechten. Tegen de pers en de publieke opinie. ‘Waar bemoeit het volk, de pers en de politiek zich mee. Het is haar gezin, haar leven’, lijkt zij duidelijk te willen maken. ‘Wij doen wat we willen en we zullen jullie dat wel eens even duidelijk maken.’

Het doet mij denken aan sommige peuters en pubers: lekker er tegen in: ‘dat zal ik toch zeker zelf weten.’  ‘Zeg jij A, dan zeg ik B.’

 

En Willem-Alexander doet mee. Kon Emily de goedkeuring van ma niet doorstaan? Was ze een te sterke persoonlijkheid voor Hare Majesteit? Zei zoonlief, okay ma, dan niet? Nu gaat zoonlief in ieder geval tegen zijn moeder in. Lijkt het.

Want Beatrix lijkt zich hier in te kunnen verplaatsen. Het niet meer pikken. Je eigen leven willen uitstippelen.  En ze stemt toe. Nu heeft ze weer een reden om te knokken. Voor haar zoon. Dat hij zijn eigen levenskoers wil bepalen. Zij zal het wel even voor hem regelen. 

En zo neemt ze opnieuw alles voor hem uit handen. Regelt ze alles weer zelf. Heeft ze weer een reden om haar ongenoegen te uiten. En alles en iedereen moet wijken. Ook de politiek. Ook het Nederlandse en Argentijnse volk. 

Pas op, Beatrix komt eraan. En zij is kwaad.

 

En de politiek? Die stamelt wat. Iedereen blijkt Maxima ineens heel charmant te vinden. Alsof charmes het verleden van haar vader kan goedmaken. 

Premier Kok wil maar niet op de zaak vooruitlopen. Alsof de regering niet een principe uitspraak kan doen over de voorwaarden van troonopvolging. Over hoe het Koningshuis dient om te gaan met mensen die de rechten van de mens met een hele grote korrel zout nemen.

En zo dadelijk staan ze met z’n allen op het bordes. Inclusief de ouders van Maxima. Dan heeft niet de regering maar de Koningin beslist. 

Intimidatie, manipulatie. Niet de regering maar de Koningin lijkt de macht in handen te hebben. Met een ijzeren glimlach. 

 

Maxima speelt een centrale rol. Zij heeft tot nu toe geen enkele blijk gegeven dat zij met een eigen, kritische blik haar ouders tegemoet durft te treden. Net als Willem-Alexander. Nooit heeft zij zich openlijk uitgesproken over de rol van haar vader. En moeder niet te vergeten. Integendeel, zij vieren hun kerstvakantie in Argentinië. Was zij ooit kritisch en is nu alles vergeten en vergeven of durft zij niet een andere opvatting te hebben? 

Iemand die niet kritisch durft te zijn omdat dat in het gezin nooit was toegestaan zal zich steeds weer als een kameleon aanpassen aan de sterkste gezagsdrager; aan het recht van de sterkste. Aanpassen aan degene met de sterkste troeven en manipulaties. Niet de eigen normen en waarden zijn van belang maar die van de sterkste.

 

Kind en ouders. Een ongelijke strijd. In het conformeren aan de machtspositie van ouders ligt de kiem voor het latere conformeren aan het recht van de sterkste. Dat zie je ook aan Premier Kok, Tweede Kamerleden en kabinetsleden terug. Conformeren is typisch Nederlands. Vooral niet anders dan anderen zijn. Respect voor je ouders, zelfs als ze misdadigers zijn, weegt kennelijk nog steeds zwaarder. 

 

Voor mij zijn de politiek, Koningin Beatrix, Maxima en Willem-Alexander hun posities niet waardig als zij in woorden en daden niet blijk geven van een duidelijk moraal ten aanzien van recht, onrecht, macht en menselijkheid.