Volger

Ik heb er een nieuwe volger bij, meldt Twitter: de Alzheimer drug discovery foundation. Nou heb ik niet zoveel volgers dus zoiets valt mij onmiddellijk op. En deze zeker. Ik heb niks met alzheimer - voorzover ik weet tenminste - tenzij het over de oorzaak van ziektes als alzheimer, parkinson, depressie en stress e.d. gaat. En het verband daartussen en met individueel- en groepsgedrag en groepsdruk. Daar theoretiseer ik wel eens over en pluis ik wel eens iets over uit.

Hmmm...., komt zeker door de nieuwe retweet van neuroscience-news vanmorgen, die ging over koffie versus Alzheimer. Ik heb wel vaker iets van hun geretweet. Want ik krijg dagelijks nieuws van neurosciencenews in mijn mailbox. En daar zit ook regelmatig iets over Alzheimer in. Dat schijnt een hot item te zijn, vooral in de VS, volgens Reuters. Een kopje koffie werd lange tijd als goed tegen het voorkomen van Alzheimer beschouwd. En volgens sommigen zelfs genezend. Uit nieuw onderzoek blijkt nu het tegendeel. Dit soort tegenstrijdige onderzoeksbevindingen komt wel vaker voor. Is de wetenschap goed in. Vooral de laatste decennia. Dat krijg je als je van wetenschappelijk onderzoek een marktconforme concurrentiestrijd maakt..., omdat degene die betaalt bepaalt, aldus de mytho-'logica' van de 'vrije' markt, van de religie-aanbidders, van het [aldus] communistisch-e-rende volk.

De Alzheimers volgen me..... Ik schiet spontaan in de lach en grinnik nog een tijd lang na. Ik zie het voor me. Zouden ze de weg kwijt zijn? Denken ze dat ik de sleutel tot de oplossing in handen heb? Of zouden ze willen dat ik hun achternaloop? Alleen waarheen? Waarheen gaat gij volger? Want het is bekend dat dementen nogal kunnen dwalen. De weg kwijt zijn. Dat krijg je ervan als je op zoek gaat naar een pilletje die - als bij toverslag - alle problemen oplost. En daar moet ik achteraan gaan? Mooi niet. Ik volg mijn eigen eenzame weg wel, om met Olie B. Bommel te spreken.

Even later - nog nagrinnikend onder het genot van een lekker kop cappuccino - zie ik al scrollend een tweet van me voorbij komen over selectief dementen. Oh ja, die heb je ook nog. Die lui die een ondoorgrondelijk motief hebben voor hun selectief geheugen. Die weten nooit iets als het ze niet uitkomt. Zeggen dood-eenvoudig:'Ich hab es nicht gewusst'.

Die zijn in het kindse stadium blijven steken.
Hebben veelal dat wat ze hebben gehoord, geroken, geproefd, gevoeld en gezien [op hun eigen kinderlijke manier] gecombineerd en onderzoekend uitgebouwd, maar zodra ze daar succes mee oogstten raakten ze daaraan verslaafd. En zodra ze in de ogen van anderen nooit iets fout konden doen raakten ze aan die anderen verslaafd.
Want aan onderzoeksplezier, onderzoeksbevindingen en onderzoekssucces hangt wel een prijskaartje. Niet alleen loop je het risico van verslaafd raken aan..., ook loop je grote kans in een afgunstige omgeving terecht te komen en daar gedijt je onderzoek, succes en bewonderaars niet. Daar is het gedaan met zelfstandig onderzoek, onderzoeksplezier en -bevindingen en succes & bewonderaars.
En wat doet men doorsnee dan? Meestal wordt er - na een aantal vergeefse pogingen, of afwijzende en/of agressieve reacties - maar het zwijgen toe gedaan. Men wil het immers niet horen, begrijpen of (in)zien.
Zodra ze echter dat wat ze hebben gehoord, geroken, geproefd, gevoeld en gezien op de door de [afgunstig manipulerende] omgeving gewenste wijze combineren blijkt het ineens wél goed te zijn. Worden ze daarvoor beloond. Lijkt succes [opnieuw] verzekerd. En... huup, huup, ook de bewonderaars... van hun eigen, afgunstig concurrerende barbatruc.

Want zo evolueert de zienswijze van het meest invloedrijke individu als groepscultuur in de familie-maatschappij en degradeert de zienswijze van het individu.

De uitkomst van je onderzoeksbevindingen aanpassen om succes te oogsten...
Dat hebben velen cultureel in hun [frontaal] brein verankerd. Hebben ze al geleerd in de eerste drie levensjaren. Liegen en ergens je mond over houden. Op straffe van.... Ik heb daar al eens eerder over geschreven. [De zwijgcultuur].

Zo doe je immers nooit iets fout.... in de ogen van....
Gesloten individuen en gesloten groepen en culturen....
blijven dat wat de geslotenheid wenst net zolang beweren tot de dood hun scheidt of ze er niet meer onderuit [willen] kunnen. Maar dan ligt het ofwel nooit aan hun, zijn ze er in geluisd, of deden of zeiden anderen het ook, ofwel ging het 'per ongeluk', was het niet de bedoeling.

Ja, duhhh, geloof je het zelf? Ja hoor, zij wel. Zolang ze het zichzelf en anderen maar vaak genoeg voorspiegelen. Of - nog beter - als anderen dat maar vaak genoeg bevestigen. En niemand, ten overstaan en controle van de rest, de kans krijgt feit en fictie te scheiden en de waarheid op tafel te leggen.

Dat is nou wat ik noem ver-domd... gemakkelijk. Als het je te heet of te wiebelig onder je voeten wordt, je van de domme houden. Weet je ineens van de prins of prinses geen kwaad. Succes verzekerd. Is aan de orde van de dag... In de familie-maatschappij, in het familie-onderwijs, in het familie-bedrijf, in de familie-politiek, in het familie-recht, in de familie-communicatie, in de familie-economie, in de familie-cultuur....

Zo raak je selectief dement.
Zo krijg je een culturele hekel aan de waarheid, feiten en klokkenluiders.
Zo ben je voortdurend in verzet.... tegen dat wat je ooit, hoogst persoonlijk, zelf hebt gehoord, geroken, geproefd, gevoeld en gezien en op je eigen [kinderlijk onderzoekende] manier hebt gecombineerd en uitgewerkt.

Zo geloof je je eigen zintuigen niet meer.
Zo vertrouw je je eigen denkvermogen niet meer.
Zo raak je de menswaardige weg kwijt. 

In de war...rige kluwen van wat jij constateert en wat anderen constateren.

**