Een levensloop

Hoe je het ook wendt of keert, de omgeving hééft invloed, of je het nu leuk vindt of niet. De mensheid is een onderdeel van de aarde, de aarde een onderdeel van ons zonnestelsel en ons zonnestelsel van het universum. Er wordt aan alle kanten aan ons getrokken en geduwd. Letterlijk en figuurlijk. Van ons ontstaan af aan. 

 

De mensheid kan er echter ook wat van. Wat niet zo vreemd is als je bedenkt dat we natuurkundig zijn opgebouwd uit de elementen ván die omgeving. 

 

Ik denk dan meteen aan het groepsgevoel en groepsgedrag. Ergens bij horen, door geaccepteerd worden. Aan de invloed van de familie/omgeving op je denkbeelden, gevoel en gedrag ['als je het zo doet doe je het goed']. Hoe dat eigen denken en keuzes en dat automatiseren kan overrulen.

Daar zijn hele familiestammen & eeuwenoude culturen op gebouwd. Omdat het een vals gevoel van veiligheid geeft. 'Zolang je meedoet kan je niks gebeuren'. Of vanwege een Stockholmsyndroom. 

 

Want de kuddemens verschuilt zich collectief in boosheid voor alles wat anders is. Schaamteloos. Voor zelfkritiek heb je immers een zelf nodig. Kuddemensen hebben die niet. Hebben ze ofwel nooit gehad, of aan de boom der kennis van goed-en-kwaad gehangen.

 

Met andere woorden, jezelf zijn in een wereld die van kuddeculturen aan elkaar hangt is zo makkelijk nog niet.

 

En wat nou als je dat wel wil? Of wel een zelf hebt? Als je wel zelf-kritisch bent?

En wat nou als je opgroeit in een wereld die van gebrek aan zelf-kritiek, -eigen verantwoordelijkheid en -eigen moraal aan elkaar hangt? Als je geterroriseerd, geïndoctrineerd en gedegradeerd wordt als je niet precies hetzelfde denkt en doet als de rest van de groep?

 

Via deze samenstelling van gedichten heb ik geprobeerd daar een beeld van te schetsen. Mijn beeld. Vanuit mijn historie. En mijn perspectief. Mijn losmakingsproces.