Wat mij bezig hield - zomer 2019

Zomer 2019. Zon, afgewisseld met af en toe een regenbui, genieten in huis en tuin, een paar dagtripjes met mijn kinderen en in een rustig werktempo de samenstelling van mijn gedichtenbundel -die ik in januari gestart was- afronden. Dat was zo ongeveer mijn zomer. Voor mij een prima zomer. En een fijne herinnering. Dit mens heeft niet veel nodig. Mijn seniorenhand is kinderlijk gauw gevuld.

 

Het teruglezen van alle gedichten bracht mij weer terug in de tijd. Dat was niet altijd even leuk, maar naarmate de afronding - en daarmee het overzicht - naderde des te meer. 

 

Want overzicht, daar houd ik van. Ik mag graag vanuit een helicopterview de wereld en de mensheid bekijken; zowel historisch & cultureel, als sociologisch & psychologisch. En dat vervolgens minutieus analyseren en bestuderen op basis van feit & fictie, goed & kwaad, oorzaak & gevolg en doen & laten. 

 

Met andere woorden, nadenken, associëren, memoreren & filosoferen zijn aangename bezigheden voor mij. Het heeft me altijd veel opgeleverd. Wat ooit uit bittere noodzaak begon [overlevingsstrategie] is uitgegroeid tot een ware hobby. En schrijven is daar een uitvloeisel van.

 

De politieke situatie in de wereld heb ik mentaal welbewust op een afstand gezet deze zomer. Wel alles gevolgd via de gebruikelijke kanalen en de twitter-discussie's, maar alleen genoteerd als een gegeven. 

Normaal gesproken maak ik er dagelijks werk van. En me druk om. Ik denk na over wat er mijns inziens niet goed is en waarom en verdiep me in wat en hoe het mijns inziens anders zou moeten en lees en kijk hoe anderen daarover denken. En doen. En neem dat mee in mijn overwegingen en schrijverijen. [Met bronvermelding, want daar hecht ik veel waarde aan. Ere wie ere toekomt]. 

 

Maar vaak maak ik me te druk. Vooral als ik zie hoe er van alles de verkeerde kant op gaat en mensen doof, blind en gevoelloos reageren op redelijkheid en medemenselijkheid. Hoe ze niet willen leren van de historie en als een kip-zonder-kop een stelletje van oudsher elitaire familiestammen nabootsen, in de hoop zo 'huns gelijke' te worden.  Alsof je dat zou moeten willen. 

 

En als ik me te druk maak gaat mijn hoofd tekeer en reageert mijn lichaam navenant. Dat is ongezond. Vooral als het chronisch wordt. Zoals bij mij. Want goed omgaan met onmacht [als ik zie dat iets of iemand, of de maatschappij als groep verkeerd gaat, de verkeerde weg inslaat, de weg van de minste weerstand kiest en de kortste afslag naar succes neemt] is een oud pijnpunt bij mij. Daar zijn in de loop der tijd veel van mijn hersenlijntjes automatisch naar toe geleid. Met alle gevolgen van dien.

 

Daarom heb ik me nu voorgenomen om me niet meer [zo] druk te maken als ik zie dat het verkeerd gaat. Ook al gaat dat met pijn in mijn hart als ik zie hoeveel mensen daar het slachtoffer van worden. Hoe ze ten onder gaan aan elitair gecultiveerde leeghoofden die zonder hun zelf-kritisch vermogen en moraal te laten werken de [plant en dieren] wereld en de mensheid naar de verdommenis helpen. Hoe machteloos ik ben. Dat ik alleen maar op de goede partij kan blijven stemmen en blijven waarschuwen. Als een roepende in de woest-ernij die de mensheid ervan gemaakt heeft.

 

De meest uitdagende opdracht die ik mezelf heb gesteld is dan ook: omgaan met deze machteloosheid. Met deze empathische pijn in mijn hart.

 

Hoe ik dat de komende tijd zal gaan vormgeven? In de vorm van verhalen vertellen. De tijd is eindelijk daar om mijn oude 80er jaren verhalen van stal te halen en op te poetsen. En al die opgeschreven dromen weer eens te bekijken. En te koppelen aan die talloze [vaak zeer onaangename] dromen die ik niet opgeschreven heb, maar wel in mijn herinnering gegrift staan. Kijken of ik daar nog iets mee kan. En al die oude plannen hoe dat vorm te geven eens nieuw leven in te blazen. 

 

Eens kijken wat dat oplevert.