U bent hier

Leiderschap

afbeelding van Elze
Naar verluidt overweegt PvdA-leider Bos minister van Financiën te worden en vice-premier en voelt CU-leider Rouvoet ervoor om minister te worden van Jeugdzaken', aldus Nos teletekst. En op Nu.nl lees ik: “Rouvoet staat in de Chris­ten­Unie onder druk om fractievoorzitter in de Tweede Kamer te blijven, aldus zijn woordvoerder'.
 
Zegt de grote leider tegen de leiders van zijn kleine en grotere vijand: 'laten we samenwerken. De volgers die­nen. Samen staan we sterk tegenover de grote lei­ders en hun volgers'. En de leiders overlegden met hun vol­gers. En de volgers lieten zich overtuigen door hun leiders. En zo ge­schiede. De kleine en grotere leider zijn ver­rukt. Ze voelen zich belangrijk. Net als hun naaste vol­gers. En iedere keer als er beslissin­gen moeten wor­den genomen waar ze het niet mee eens zijn weet de grote leider hen weer te overtuigen van het belang van een goede samen­werking. Die weten ver­vol­gens hun volgers weer te overtuigen van het belang. Dat je niet alles kunt krijgen wat je wil. dat je moet samenwerken. Dat dit in het belang is van het volk. En zachtjes mor­rend geven ze toe. Want ze hebben geen leider meer. Hun nieuwe leider is immers een volger die de ech­te lei­der vervangt. Een volger die in het kader van zijn nieuw verworven leiderschap het belang van samen­wer­king helemaal onderschrijft. 
 
Ondertussen is de grote leider achter hun rug om druk doende om alles zoveel mogelijk naar zijn hand te zet­ten. Hij omringt de grotere en kleine leider met alle egards. Ze smaken het zoet van de macht. Als ze ge­lei­de­lijk aan helemaal verrukt geraakt zijn van hun macht komt hij met een nieuw voorstel. 'Laten we samenwerken met kleine en grotere vijanden. Samen staan we sterk tegenover de grote leiders en hun volgers'. En de kleine en grotere leiders knikken. En weer stemmen de nieuwe leiders en hun volgers in. En het spel begint van vo­ren af aan. De kleine en grotere leider voelen zich steeds be­lang­rijker worden. Net als de nieuwe leiders en hun naaste volgers. En steeds vaker nemen ze besluiten met het oog op de steeds grotere groep volgers. Vol­gers die elkaars vijanden waren, die vrienden geworden zijn. En iedereen lijkt tevreden. De naaste volgers ver­eren hun leiders die zoveel zoet voor hun hebben veroverd. De principes zijn naar de achtergrond ge­scho­ven. Waar ze eens tegen waren, vinden ze nu vol­ko­men achter­haald of 'het kan niet anders'. Ze moeten im­mers een veel grotere groep volgers tevreden zien te stellen. Een groep met veel tegenstellingen.
 
'Het kan niet anders', praten ze hun oude vijand na. Hun recht­vaar­dig­heidsgevoel lijkt steeds sneller be­vre­digd. Steeds vaker hebben ze geen zin om grondig na te denken over wat nu recht­vaardig is en wat niet. Ze moeten immers heel veel verschil­len­de typen volgers te­vre­den zien te stellen. Ze regeren immers met hun toe­stem­ming. Ze kunnen alleen doorgaan als ze de vol­gers te­vre­den kunnen stellen. Volgers van allerlei kunne en allerlei slag. Met heel veel ver­schillen­de belangen. Meer en meer groei­en de morrende volgers hun boven het hoofd. Ze worden moe en prikkelbaar. 'Nou niet meer zeuren'. Ze luisteren alleen nog naar de oude en nieuwe leiders en hun directe volgers. 'Hoe hebben jullie dat aangepakt, wij worden gek van dat gezeur'. De grote leiders weten wel raad. 'Hard aanpakken dan doen ze van­zelf wat je zegt', zeggen ze met grote ze­ker­heid. De kleine en grote leider be­ginnen geleidelijk aan een andere toon aan te slaan. Alleen tegen hun naas­te volgers blijven ze voorzich­tig. Dat is immers hun rugdekking. Heel langzaam beginnen zich weer ver­schil­len af te tekenen. Hoe meer volgers zich ontevreden roeren, des te meer iedere leider weer op honk te­rug­krab­belt. Op zoek naar steun bij hun oude, vertrouwde achterban. Voor raad. Maar ook die is te­leurgesteld. De leider heeft im­mers niet voor elkaar gekregen wat ze beoogden. Veel volgers zijn dan ook weggelopen. Naar de oude vijand die onder leiding van de grote leider vriend geworden was. De volgers hebben zich op­nieuw gegroepeerd. Hebben nieuwe leiders gekozen. En massaal roepen ze dat die hun moet dienen. En zo be­gint alles weer van voren af aan. Allleen de oude leiders groepen nog bij elkaar. Morrend dat het niet zo ge­lo­pen is als ze gewild hadden, maar te­vreden met hun bereikte macht en aanzien. En terwijl ze hun rijkgevulde bie­zen pakken om ver weg van al die armlastige volgers van een zonnige oude dag te genieten, zeggen de kleine en grote leider, in de weten­schap dat ook nieu­we leiders veel van hen aan hun lot zal overlaten: 'je kunt nou eenmaal niet ieder­een tevreden stellen, we hebben het ver­diend. We hebben er hard voor ge­werkt'. En de grote oude leider? De lacht in stilte. Samen met zijn naaste, succes­volle volgers blikt hij te­vre­den op zijn leven terug. Hoe was het ook al weer? 'Maken jullie je handen ook maar eens vuil'. Want wat de grootste leider moet, moet de rest ook nietwaar. Eerlijk is eerlijk. Alleen, wie is nou de grootste leider?
 
Beleid & Politiek