Vriendjes in de familie­bedrijfs­politiek

Tenenkrommend was het, de gang van zaken rond de benoeming van EU topambtenaar Martin Selmayr [voormalig kabinetchef van Jean-Claude Juncker, voorzitter van de Europese Commissie], tot secretaris-generaal van de Europese Commissie. Binnen 9 minuten was de kabinetchef, via een bevordering tot adjunct-secretaris generaal, opgeklommen tot hoogste baas van de EU, aldus de NOS.

Afgezien van de Europese commissie was de verontwaardiging alom. Het voltallige Europees parlement had er geen goed woord voor over en gaat de gang van zaken rond de benoeming zelf onderzoeken. Ook Arjan Lubach gaf in 'Zondag met Lubach' de zaak een ludiek informerende draai om de oren.

Elsevier weekblad meldt dat volgens de commissie bij deze bliksemsnelle opmars de regels op ‘religieuze wijze’ werden gevolgd. En het AD vertelt dat Martin Selmayr al in september 2015 op de hoogte was van de SG vacature. Voorkennis dus.

Vriendjespolitiek...
Precies dat waar menigeen zo'n hekel aan heeft. Waarom de politiek in het algemeen en de EU in het bijzonder zo gewantrouwd wordt.
De Europese Commissie geeft het nog een religieuze lading ook. In de vorm van een [goddelijke] flitsbenoeming. Dankzij de 'christelijke politiek' van Juncker. Die weet waar Abraham de macht vandaan haalt....

Waar het kiezersvolk massaal voor kiest.

Dat heeft immers al jong geleerd dat het voordeel kan opleveren om [goddelijke] ouders te paaien met gehoorzaam doen wat zij willen. Dat zich dat - met een beetje geluk en manipulatie - terugbetaalt in Abramistisch en Saraïtisch [familie] leiderschap. Althans, dat is het [goddelijke] lokkertje. Daar gokt men op en investeert men in. Maar of en hoe zich dat terugbetaalt?

In het gunstigste geval word je uitverkozen tot de stamouder/leider van een groot volk, en/of krijg je het beheer over veel menselijke en materiële bezittingen, maar is menigeen jaloers of afgunstig op je. Met alle manipulatieve en wraakzuchtige gevolgen vandien.
In het minst gunstigste geval is het een kwestie van zien te overleven. Word je niet anders gezien... dan een van de vele [familiebedrijfs] slaven. Maar benijdt niemand je...

Met andere woorden,

hoe je het ook wendt of keert, in alle gevallen hangt er een prijskaartje aan [familie­/­bedrijfs­/­politieke] leiders paaien en volgelingen zaaien.

Moeten we nog verbaasd zijn dat een groot deel van de mensheid zo gericht is en blijft op ons kent ons? Dat sinds 21 maart 2018 de gemeenteraden in Nederland gemiddeld voor 1/3e uit lokale partijen bestaan? Dat van lokale politici verwacht wordt dat ze onmiddellijk voor het slavenvolk klaarstaan om allerhande klachten als loszittende stoeptegels, drempels in soorten en maten en persoonlijke aandacht en hulp te verlenen? Dat steeds meer mensen gefocust zijn op kortzichtig eigenbelang en vriendjespolitiek in de familie, de directe omgeving, op het werk en in de lokale politiek? Dat ook het slavenvolk meet met twee maten? Dat de familie Doorsnee net zo stoïcijns doof is voor redelijke argumenten en kritiek als de familie/bedrijfs/politieke leiders aan de top?

Dat de geschiedenis zich keer op keer herhaalt en de mensheid zijn/haar [goddelijke] familielesje nog steeds niet heeft geleerd?

**