U bent hier
Dementie
Dementie is niet meer kijken door de ogen van jezelf maar door die van de anderen. Het gevolg is niet meer je eigen kennis en kunde en geheugen gebruiken en ontwikkelen maar die van anderen. En dus aftakeling van je eigen herinneringen, vaardigheden en voorkeuren en in toenemende mate afhankelijk worden van anderen.
Het gezonde deel van de demente wil dit niet langer en komt in protest. Het worstelt – net als kinderen, pubers en [jong-]volwassenen – [opnieuw of eindelijk] met de strijd tussen zichzelf zijn dan wel hervinden en op zelf gekozen wijze afstemmen op de wensen/druk uit de omgeving en de [al dan niet] troyaanse] tirannie van de omgeving.
Een omgeving die
- ofwel het werkelijke karakter van de ander niet accepteert ['zo ben jij niet', zo ken/nen ik/wij je niet, zo wil/len ik/wij niet dat je wordt],
- ofwel de [afstemmings]keuzes niet respecteert '[ik/wij pik/ken dit niet, je moet blijven doen wat ik/wij wil/len, dat ben ik /zijn wij zo gewend'],
- ofwel beide niet tolereert.
- Ofwel omdat het zo prettig was, want de ander 'deed toch altijd wat zij wilden en dat was toch zo gezellig en/of zo makkelijk',
- ofwel omdat ze niet onder ogen willen zien hoe [tiranniek] ze voorbij zijn gegaan aan het karakter en de keuzes van de ander,
- ofwel omdat ze wel gezien hebben wie de ander eigenlijk was en wat voor keuzes hij of zij maakte, maar misbruik hebben gemaakt van de empathie van de ander, en/of de omstandigheden, en de ander met emotionele en economische chantages en manipulaties naar hun hand hebben gezet [getiranniseerd].
Met andere woorden, niet de demente maar de omgeving heeft een probleem met dat wat ze waarnemen en herinneren. Ze zien alleen wat ze willen zien, herinneren alleen wat ze zich willen herinneren. Willen alleen horen wat hun uitkomt. Willen blijven afstemmen zoals ze dat altijd hebben gedaan. WANT DAT IS DE OMGEVING ZO GEWEND.
Oftewel, de omgeving reageert verwend, een chantagemiddel dat steeds heeft gewerkt.
En dat nu weer werkt maar dan niet op de manier die ze voor ogen hadden. Want de demente die het mentaal en actief manipulerende geweld van de 'ik ben of wil beter zijn dan jij' strijd al eerder heeft meegemaakt en dit nooit goed verwerkt en opgelost heeft, heeft – door de hersenbeschadigingen die deze strijd heeft opgeleverd – niet voldoende bestuurbare energie meer over om het massale geweld uit de verwend-dictatoriaal reagerende omgeving te weerstaan en gaat – met het restje gezonde verstand en vermogen dat hij of zij nog tot zijn of haar beschikking heeft – op zijn of haar eigen wijze opnieuw overstag.
De omgeving krijgt zijn of haar zin. De demente weet, kan en doet niet meer dan dat hij of zij kan en de omgeving aanstaat en uitkomt. Mag de omgeving de GEWELDIGE GROOTHEID uithangen, de demente zegt wel ja en amen.
Tenminste..., zolang de demente niet voldoende energie heeft opgespaard om de hersenbeschadigingen zodanig te herstellen dat gezonde actie ondernomen kan worden tegen een narcistische omgeving die geen nee kan zeggen tegen eigen onredelijkheid en tekortkomingen en zichzelf strijdlustig blijft aanbidden omdat ze alleen maar willen weten, zien en herkennen wat hun aanstaat.... Worden ze op eigen wijze dement gespiegeld met: 'daar weet ik niks van', ik zie alleen wat mij aanstaat, dus.....ken ik jouw en/of jullie niet'.
Groots he. Wie narcistisch kaatst, kan een narcistische spiegel verwachten van degenen die niet meer voldoende bestuurbare energie hebben om een eigen gezicht te laten zien. Wordt zowel de omgeving als de demente op zijn wenken bediend. Dat was toch de bedoeling, of niet soms?
Samengevat:
Volgens mijn visie/hypothese is dementie een assertiviteitsprobleem ten opzichte van een familie/groep die terug te voeren is tot jeugd- en/of latere ervaringen.