Reactief gedrag is het vermogen om te reageren op in- en externe prikkels. Omdat we dagelijks overvoerd worden met prikkels van diverse pluimage hebben we – afhankelijk van soort, tijd, plaats en prioriteit – allerhande reactiepatronen en reactiemechanismen ontwikkeld.
Reactiepatronen zorgen voor herkenbaarheid en reactiemechanismen, maar verminderen het vermogen om spontaan te anticiperen op in- en externe prikkels. Veel van onze reactiepatronen blijken een automatisch verinnerlijkte spiegelpatroon van ouders en anderen. Dat voelt veiliger. Want zolang wij de reactiepatronen van ouders en anderen spiegelen, kunnen zij de reactiepatronen van ons en anderen besturen als ware het de reactiepatronen van hunzelf. Kunnen ze precies voorspellen hoe wij en anderen op deze of gene situatie zullen reageren. Kunnen ze daar op een voorspelbare manier op reageren en dat geeft een goddelijk narcistische illusie van macht en veiligheid. De reacties zijn immers allemaal gemaakt... naar hun beeld.... [Bijbel, Genesis 1:26] van hun reactiepatroon. Hun gelijkenis... met de beestachtige voorouders uit Zuid-, MIdden- en Noord-Afrika. Zelfs als onze reactie en/of dat van anderen onveilig is, want dat voelt vertrouwd. Ze zouden het immers net zo gedaan hebben.
In de loop der tijd zijn veel van deze reactiepatronen gecultiveerd en van generatie op generatie overgeleverd. Daarmee is een complex aan reactiemechanismen ontstaan die dictatoriale eisen stelt aan de reacties en reactiepatronen van bewust en spontaan reagerenden, andersdenkenden en nieuwkomers. Want o wee degenen die dat niet doen. Die niet volgens de beestachtig gecultiveerde reactiemechanismen van voorouders en anderen reageren. Dan heb je de beestachtige prikkels en al die goddelijke reactiespiegelaars aan het oorlogsdansen. Groeperen ze zich allemaal samen om de niet-spiegelende reactiepatronen uit te roeien. Weg jij. Vandaar dat we al miljarden jaren lang op een soort-gelijke manier positief op het één en negatief op het ander reageren en dat nog vanzelfsprekend vinden ook. Ook al is dat niet rechtvaardig, ook al belemmert dat ons zelf geïnitieerde reactievermogen, ook al zijn we daardoor één goddelijk beestachtig reactiemechanisme.
Met andere woorden, culturele reactiepatronen en -mechanismen hebben grote gevolgen op het reactievermogen van het individu. Hoe meer invloed ouders en anderen hebben op onze reactiepatronen en -mechanismen, des te minder vrij we zijn om zelf te bepalen hoe we reageren op in- en extrinsieke prikkels, des te minder oefening we daarin ontwikkelen, des te gebrekkiger ons reactievermogen reageert op eigen denkbeelden en voorwaarden en des te beter volgens dat van anderen.
Oftewel, naarmate het gebrek aan oefening in het intrinsiek sturen van eigen reactiepatronen en -mechanismen toeneemt, neemt ons zelf geïnitieerde reactievermogen af.
Met als gevolg, weinig of niet nadenken over eigen denkbeelden en voorwaarden voor reactiepatronen en -mechanismen en teveel spiegelen aan die van anderen .
Met als gevolg, weinig redenen om pro-actief – dwz. met zelf initiëŕende reacties – op ongewenste reactiepatronen en -mechanismen te reageren. Tot genoegen van alle 'goddelijk' beestachtige narcisten in de wereld van gisteren en vandaag.