Wat menig weldenkend mens al eeuwenlang beweert blijkt nu ook wetenschappelijk bewezen. Uit wetenschappelijk onderzoek naar de psychologische aspecten van geld en materialisme in relatie tot levensstijlen, bezigheden en welzijn blijkt dat iets doen gelukkiger maakt dan iets hebben. Het indammen van de consumptie-maatschappij, minder werken en consumeren is én beter voor de mens én beter voor de omgeving [zie Nu.nl]. Toch blijkt de homo-sapiens zijn lesje maar niet te willen leren. Hij blijft dwangmatig op zoek naar meer, meer meer.... status, statussymbolen en handhaven van de – 'ik wil, ik kan, ik doe, ik ben.... de testosteronische baas' – status quo van de SApiemens [zie ook Organisatiemoraal/Archief].
De met testosteron hiërarchisch opgefokte SApiemens kan er maar geen genoeg van krijgen. Status. Waardering hoe geweld[dad]ig hij wel niet is. Een uitverkoren positie onder de hormonen-mens. Hij is een ware rupsje nooit genoeg. Geen wonder, hij krijgt het immers met de prenatale paplepel ingegoten. Als je dit en dat doet dan..... En ja hoor, zolang de waardering maar waardevol genoeg lijkt, ['dan blijf je tenminste leven', 'dan kun je je tenminste nog een beetje ontwikkelen', 'dan hoor je er tenminste bij'] gaat de SApiemens foetaal-kinderlijk overstag. Het onderwijs speelt hier handig op in en hersenspoelt je dag-in-jaar-uit met pavloviaanse skinner methoden welke waardering het meeste oplevert. Met succes, binnen de kortste keren blijkt de SApiemens testosteronisch geconditioneerd. En dus obsessief verslaafd aan testosteron.... waardering, status en macht-s-wellust.. Dat degene die waardeert daarmee een hogere status krijgt wordt gemakshalve vergeten. En daarmee is de hiërarchie geboren. En daarmee de verslaving aan IK MAG, aan Informatie en Kennis om Macht, Aanzien en Geld te verwerven. En daarmee aan eeuwige ontevredenheid.
Met andere woorden, hoewel al eeuwenlang bekend is dat verslavingen leiden tot disharmonie, tot onevenwichtigheid, ongezonde verdeling, ongezonde levensstijl, ongezonde communicatie met de omgeving en veel haat en nijd en conflicten die voortdurend weer uitmonden in oorlogsgeweld, komt de SApiemens maar niet los van de Idée-fixe van het belang van een superieure status voor het hormoon testosteron. Worden we daar voortdurend op klassieke wijze operant in geconditioneerd. Want een ieder die met weinig [testosteron] tevreden kan zijn, die gelukkiger is met ontwikkelen en activeren, [oestrogeen] die dat verbindt aan weerbaarheid [oxytocine], die kalmeert en stabiliseert [progesteron], die blokkeert en schiet toe [prolactine] als je wordt belaagd door testosteronnetjes in hun voortdurende jacht naar meer, meer, meer, voor een nog grotere verzameling geslachtsgenoten. Die kan met weinig menselijke en materiële middelen en veel activiteiten tevreden zijn en dat is goed voor het geluk en welzijn van zichzelf en de omgeving, maar slecht voor de status van de aan Macht, Aanzien en Geld-middelen verslaafde SApiemens.