U bent hier
3.1. Werk & zorg
Vanuit het recht op zelfbeschikking en deelname aan een leefbare wereld, is ieder individu, naar vermogen, zowel verantwoordelijk voor de zorg voor zichzelf als, naar verhouding, medeverantwoordelijk voor de zorg voor een leefbare, zichzelf en anderen niet beschadigende wereld-maatschappij.
3.1.1. Individueel verantwoordelijk
Volwassen zijn brengt vele verantwoordelijkheden met zich mee. Allereerst moet je een woonplek zoeken, vinden en inrichten, en kleding, voeding en andere zaken kopen. Vervolgens moet je dagelijks koken en wekelijks wassen, schoonmaken, klussen, tuinieren, en wat dies meer zij. En daarnaast heb je nog je maatschappelijke takenpakket. Dat betekent dus voortdurend afwegen en kiezen wat je wil, kan en eerst en later gaat doen en hoe je dat afstemt op je omgeving en anderen. Want zodra je officieel volwassen bent, ben je zelf verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt en de manier waarop je die afstemt op anderen.
Ook in vriendschappen en relaties maak je keuzes. Keuzes waar je maar beter goed over na kunt denken want vriendschappen en relaties aangaan schept namelijk verplichtingen. Je bent intensiever bij de wil en bezigheden van de ander betrokken en moet beide belangen goed afstemmen zonder elkaar te kort te doen.
Een vriendschap of relatie aangaan met een egoïst betekent een vriendschap of relatie aangaan met iemand die alleen maar doet of wil doen wat hij of zij zelf wil.
Een vriendschap of relatie aangaan met een – al dan niet bewust strategische - conformist betekent een vriendschap of relatie aangaan met iemand die zich als een kameleon spiegelt aan de omgeving en alleen maar wil wat voor hem of haar belangrijke anderen willen.
Zelf geen zin hebben om rekening te houden met de wil van anderen maar wel een vriendschap of relatie willen betekent dat van de ander verwachten dat ze zich spiegelen aan jouw wil. Oftewel, dat ze hun wil ondergeschikt maken aan die van jouw. Wat betekent zelf onredelijke wensen hebben en van vriendschappen of relaties verwachten dat ze die onredelijke wensen inwilligen. En daarmee zelf onredelijk worden, zowel ten aanzien van zichzelf als naar jouw en anderen.
Je wil – al dan niet bewust uit strategische motieven – ondergeschikt maken aan [potentiële] vrienden, relaties en anderen betekent jouw wensen [al dan niet bewust, al dan niet omdat je jezelf dat in je jeugd hebt aangeleerd, dan wel toe gedwongen bent] naar de achtergrond drukken en die van anderen op de voorgrond plaatsen. Wat betekent schadelijk zijn voor jezelf en ondemocratisch gedrag in de hand werken. En daarmee onredelijk zijn, zowel ten aanzien van jezelf als ten aanzien van anderen.
Zelf niet redelijk zijn en vriendschappen of relaties aangaan met mensen die ook onredelijk [willen] zijn betekent, ofwel een [al dan niet verborgen] machtsstrijd aangaan over wie het meest onredelijk is of mag zijn, ofwel dealtjes sluiten over wie wanneer en hoe onredelijk mag zijn. In alle gevallen delft de redelijkheid het onderspit.
Iedere volwassene is zelf verantwoordelijk voor de manier waarop hij of zij deelneemt aan de familie/cultuur en wereld/maatschappij. Ook als die egoïstisch, conformistisch, gewelddadig en [manipulatief] dictatoriaal is.
Iedere volwassene is zelf verantwoordelijk voor de gevolgen van zijn of haar keuzes. Ook als daar nauwelijks of niet over is nagedacht of [om wat voor reden dan ook] is nagedaan. Ook als we ons hebben laten beïnvloeden of tiranniseren door familie en anderen. De consequenties van onze bewuste en onbewuste keuzes kunnen nooit en te nimmer afgewenteld worden op anderen. Ook niet als we daar achteraf spijt van hebben.
De consequentie van een vriendschap of relatie aangaan met een egoïst betekent voortdurend met de wil van de ander rekening moeten houden zonder daar iets voor terug te krijgen, want een egoïst is alleen geïnteresseerd in zichzelf en zijn of haar prestaties, uiterlijk, wensen en teleurstellingen. Als die bepaalde dingen niet wil of geen zin aan heeft doet hij of zij het gewoon niet en laat dat 'gewoon' aan anderen over. Als die ander daar – al dan met met argumenten – [alsnog] grenzen aan stelt, zich distantieert of de vriendschap of relatie verbreekt wordt de egoïst ofwel kwaad zo niet razend, ofwel zoekt onmiddellijk een nieuw slachtoffer, ofwel chanteert de ander[en] met zieligheid, 'hulpeloosheid', zelfmedelijden en kwaadsprekerij ['kijk eens wat die ander me heeft aangedaan'].
De consequentie van een vriendschap of relatie aangaan met een [al dan niet bewust strategische] conformist betekent een vriendschap of relatie aangaan met een kameleon; je weet nooit wat de ander zelf wil. Hij of zij doet de ene keer wat jij wil, de volgende keer wat zijn of haar familie wil, dan weer wat zijn of haar collega's en bazen willen, dan weer wat zijn of haar [andere] vrienden willen, dan weer wat verenigingen, religies, politieke partijen, culturen of de algemene conformistenopinie onder leiding van de media willen en zodra er kinderen zijn, wat zijn of haar kinderen willen. Om ze allemaal tevreden te stellen maakt hij of zij er meestal een combinatie van en zegt dan vervolgens dat dat zijn of haar identiteit is: doen wat anderen willen. En dan vervolgens balen of klagen dat niemand rekening houdt met hem of haar, dat hij of zij zo druk is met doen wat een ander wil, dat hij of zij nooit doet wat hij of zij zelf wil, dat helemaal niet meer weet, of niet kan kiezen omdat er altijd wel iemand iets anders zou kunnen willen.
3.1.2. Samen verantwoordelijk
Samen leven brengt allerhande taken en verantwoordelijkheden met zich mee. Zowel op persoonlijk vlak binnenshuis als op maatschappelijk vlak buitenshuis. Als we de samenleving rechtvaardig en vredelievend willen maken zullen we daar in het persoonlijke vlak binnenshuis mee moeten beginnen en daar maatschappelijk naar moeten handelen, want de onderlinge afstemming thuis weerspiegelt zich in de maatschapppij en andersom. Met andere woorden, dat wat je intrinsiek wil, zul je extrinsiek moeten uitdragen. Zowel verbaal als nonverbaal, mentaal en fysiek. [En dat niet verwarren met al die externe denkbeelden die je in de loop der tijd verbaal en nonverbaal gespiegeld hebt en op andere wijze geïnternaliseerd en geautomatiseerd].
Samen leven betekent samen zorgen dat we ons, zowel ieder voor zich als samen, kunnen ontplooien op de manier die bij ieder van ons past. Dat geldt zowel op individueel niveau als op wereldschaal. Zoals de vele conflicten op individueel en wereldniveau laten zien is dat zo makkelijk nog niet. Het vereist een logisch, redelijk, [zelf[kritisch en empathisch denkvermogen, de wil om de eigen prioriteiten op redelijke wijze af te stemmen op die van anderen en de assertiviteit om dat ook van anderen te verwachten. Want anders creëer je, al dan niet onbedoeld, egoïsten en zich elitair gedragende groepen en culturen die denken er faraotische rechten op na te kunnen houden, en een heleboel slaven, die het 'vuile werk' moeten opknappen waar zijzelf geen zin aan hebben.
Samenwonen wil zeggen dat beide partners ieder de helft van de huis-tuin-keukentaken op zich nemen. Als een van beiden geen zin heeft om bepaalde taken uit te voeren en jouw daarvoor wil laten opdraaien, geef je daar – gesteld dat je daar niet van gediend bent – zonder de strijd aan te gaan of af te dwingen, verbaal je mening over en neemt daar, nonverbaal met afkeer afstand van. Zo nodig, als dit niet verandert, door de relatie te verbreken, want een relatie aanhouden met iemand die niet redelijk wil zijn of worden, of steeds allerhande uitvluchten verzint, is een relatie aanhouden met een egoïstische persoonlijkheid die een elitaire posiitie opeist en anderen dicteert de vervelende kastanjes uit het vuur te halen.
Samenwonen met kinderen betekent dat iedere ouder – in ieder geval de eerste drie levensjaren van ieder kind - minimaal twee werkdagen per week thuis blijft [dus gezamenlijk 4 dagen per week]. De vijfde werkdag gaat het kind naar de creche, waar het de gelegenheid heeft ook met andere kinderen, een groep en andere volwassenen om te gaan. Vanaf het derde jaar tot het zesde jaar gaat het kind geleidelijk aan meer naar de peuterschool kleuterschool]. De werkzaamheden buitenshuis worden hierop afgestemd. Ook in de jaren daarna worden de taken binnen en buitenshuis zorgvuldig op elkaar afgestemd
3.1.3. Maatschappelijke taken
Om de maatschappij te laten draaien moeten er allerlei taken worden verricht. Net als thuis zijn ook deze taken niet altijd even leuk of interessant. Daar het – net als thuis – onrechtvaardig en beschadigend is om de minder leuke klussen aan anderen over te laten, worden ook de maatschappelijke taken zoveel mogelijk gelijk verdeeld; zoveel mogelijk op basis van interesse, capaciteiten en verantwoordelijkheidsbesef.
Voor een aangenaam leven zonder ongezonde stress is een goede balans tussen werk, zorg en individuele ontplooiing vereist. Om die reden wordt het werken in deeltijd zoveel mogelijk bevorderd. Werkzaamheden worden zoveel mogelijk in deeltijdfuncties geregeld. Waar maatschappelijk noodzakelijk of gewenst kan men – al dan niet tijdelijk – meer werken.
Iedereen heeft recht op minimaal 2 dagen per week werk. Waar mogelijk prettig en bij de wensen en capaciteiten passend werk.
Werkzaamheden kunnen worden verricht tegen betaling van standaard geld of vrijwilligersgeld. Standaard geld is dat geld dat gangbaar in omloop is [euro's, dollars, etc.]. Vrijwilligersgeld is een vergelijkbaar systeem dat dezelfde waarde heeft als de euro.
Tijdelijke of vaste werkzaamheden worden op voorwaarde van niet beschadigen van zichzelf en anderen, schriftelijk en/of mondeling vastgelegd en/of afgesproken en uitbetaald in standaardgeld of vrijwilligersgeld.
Volwassenen worden economisch gezien als zelfstandigen zonder personeel. Voor alle werkzaamheden [op wereldniveau] geldt hetzelfde minimum uurloon van €15, – per uur. Bij twee dagen werken op basis van een uurloon van € 15,-- per uur verdiend men € 240,-- per week. Dit is [op basis van 50 weken] € 12000,-- per jaar. Samen met het basis-inkomen`is dit een inkomen van € 24000,--. Samen met een dito werkende partner wordt dit een gezamenlijk inkomen van € 48000,--.
3.1.4. Gezondheidszorg
Daar waar mensen niet [meer] voor zichzelf kunnen zorgen en een helpende hand nodig is wordt alleen hulp gegeven als alles is geprobeerd en het echt niet meer lukt.
Bij fysieke problemen moet steeds worden gekeken naar wat nog wel kan. Zo ook bij mentale problemen.
Veel mentale problemen hebben een fysiek oorzaak of gevolg en veel fysieke problemen hebben een mentale oorzaak of gevolg. De meeste medici zijn echter nauwelijks geschoold in het verband tussen lichaam en geest en doen psychosomatische klachten [verband tussen fysiek en mentale klachten] af als 'zit tussen de oren', 'gaat wel weer over'. Veel klachten zijn echter terug te voeren tot stress. Stress slurpt vitamines en mineralen en put mensen zodanig uit dat iedere lichaamsbeweging teveel wordt. Langdurige stress kan leiden tot allerlei aandoeningen. Andere eet- en leefgewoonten [anders omgaan met stressfactoren en een goede vitamine- en mineralenbalans] en regelmatig gezonde lichaamsbeweging blijken veel fysieke en mentale klachten in no-time te verminderen of op te heffen. Om medici [inclusief verpleegkundigen] in staat te stellen juiste verbanden te trekken tussen mentale oorzaak en fysiek gevolg en omgekeerd moeten psychologie en kennis van vitamines en mineralen, stress en leefgewoontes een veel belangrijker onderdeel uitmaken van de medische opleidingen. In psychologische opleidingen moeten vitamines en mineralen, stress, leefgewoontes en medische verbanden beter verankerd liggen.
Op huisartsenposten moeten standaard een huisarts, psycholoog, voedingsdeskundige, fysiotherapeut en wijkverpleegkundige aanwezig zijn [zie ook 1.3.1/2].