Wat een automatisme. Daar staat je verstand bij stil. Moet je jezelf nou eens zien, dag in dag uit, van minuut tot minuut. Van alles en nog wat signaleren, dat structureren op basis van voorkeuren, prioriteiten en verwachtingen van jezelf en anderen, dat onderling zodanig afstemmen dat er geen in- en/of externe conflicten ontstaan.... Zelfs je reacties gaan voor een groot deel vanzelf. Soms heb je nonverbaal of verbaal al iets gezegd of gedaan voordat je verstand toestemming gegeven heeft. Of je verstand is nog uitgebreid bezig alles op een rijtje te zetten en af te wegen. Of heeft überhaupt nog niks in de gaten. Is tie nog bezig met iets anders. Of heeft-ie een thalamische filter op al die binnenkomende signalen gezet. Vindt-ie de signalen en/of informatie onaangenaam, en/of nou niet belangrijk. Zegt-ie doodleuk: 'Niet storen, ik ben bezig, ik heb nu geen tijd'. Of 'weg ermee, dat zorgt maar voor in- en/of externe conflicten, daar houd ik en/of mijn omgeving niet van'.
En daar ga je dan, als ongewenst signaal of signalen-structuur. Automatisch. Omdat jouw verstand dat aangenaam en belangrijk vindt. Kan die zich bezig houden met belangrijkere en/of aangenamere bezigheden. Alleen, dan moet de verstandhouding wel goed zijn. Anders lukt het niet. Of gaat het mis. Als je je automaat niet goed programmeert, moet je niet verbaasd zijn als tie niet goed reageert.
Want dat heb je met automaten. Dat zijn robots. Die doen alles op basis van ingeprogrammeerde informatie. Elektronisch. Als dat tegenstrijdig is of onvolledig, reageert-ie ook tegenstrijdig of onvolledig. Op in- of externe vingerwijzingen bijvoorbeeld. Naar het de automaat aangenaam en/of belangrijk toeschijnt. Want zo verstand, zo automaat..... Dat spreekt.
In de loop van onze persoonlijke geschiedenis hebben we dan ook al heel wat signalen van onszelf en anderen gestructureerd en vorm gegeven. Het grootste deel van die signalen hebben we gestructureerd onder invloed van externe factoren. Externe signalen die groter en sterker waren dat dat kleine signaaltje van onszelf.
De historie heeft uitvoerig laten zien hoe dat di-regentende gedrag in zijn werk ging. En gaat. Want dat krijg je als je de sterkste signalen a(u)tomatisch de meeste macht geeft. Dan wordt het een gewoonte. Een cultuur. Een levenscyclus. Dan blijven de kleine[re] en zwakke[re] signaaltjes ondergeschikt. Tot ze groot genoeg zijn. Of teveel tegengas geven. Of zich moleculair samengebundeld hebben tot een nieuwe groepsstructuur. Tot de kleintjes sterker zijn. Tot di-regentende signalen de kleinste en de zwakste zijn. Mogen di-regentende signalen de ondergeschikte meelopers zijn. Zo niet dan worden ze, onder het mom van oog om oog, tand om tand, onverbiddelijk uit de groep gegooid, dan wel euthanasistisch kaltgestellt.
Want zo gaat dat met repeterende signalen. Die herhalen. Van gen-eratie op gen-eratie. Die beginnen neutrinaal klein, worden elektronisch groot, werken a(u)tomatisch moleculair samen om nog groter te worden en gaan daarmee door tot de krachtsverhoudingen anders komen te liggen. Tot ze ofwel vrij radicaal uit de – opnieuw gestructureerde - weg worden geruimd, ofwel net zolang een signaaltje kleiner worden gemaakt tot ze eindigen waar ze begonnen zijn: neutrinaal.
Met andere woorden, de geschiedenis herhaalt zich. Alle signalen blijken een vervolg en aanvulling op dat wat onze voorfamilie genetisch heeft gestructureerd en vastgelegd. Waren het eerst de elementen die – ieder op hun eigen wijze -een structuur van gewoontes in omgaan met signalen hebben gecreëerd en daar een identiteitscultuur van [neutrinale]jagers en [atomaire] verzamelaars van hebben gevormd, al gauw zetten de virale familiejagers de toon door zichzelf zaadcellerig voor totempaal te zetten met belangrijker willen zijn dan anderen.
En de bacteriële familieverzamelaar doet er narcistisch een eicelletje bovenop door een familiekapitaal aan zygotische kinderen om zich heen te verzamelen en hen vervolgens af te [laten] zeiken dat zij alles moeten doen wat de jager wil.
Met als gevolg tal van beestachtige reacties, waar wij, menselijke nazaten nu nog steeds de wrange vruchten van plukken. Wij signaleren die genetisch gestructureerde erfenis – en nog veel meer buitenissigs – immers vanaf ons prille ontstaan; en dan moeten we daar embryonaal onze rechtvaardige weg nog in zien te vinden ook. Ga er maar aanstaan.
Want wat zijn de voorgeprogrammeerde voorwaarden van voorzaten en buitenstaanders en wat die van onszelf?
Waar begint de rem op die narcistisch netwerkende verzameling ruimte, tijd en kapitaalverslinders.
Forget it. Een neutrinale jager laat zich immers door niets en niemand afremmen. Die krijg je niet klein. Die is het al. Geestig he. Daarom vindt ie altijd wel weer een nieuwe maas in zijn ei-gen structuur. Met een nieuwe kapitaalkrachtige verzamelaar om 'zijn' goddelijk a-narc(h)istisch gestructureerde DNA-weg verduveld schijnheilig te vervolgen. En waag het niet om hem tegen te werken of haar tegen te spreken, krijg je meteen de hele neutrinaal gestructureerde familie-maatschappij op en in je zelfbewuste hersenpan. A(u)tomatisch. Dat spreekt.
'Bewijs het maar....', provoceert de Gyrusale jager neutrinaal. 'Wat is feit en wat is fictie?….', vult de Thalamische verzamelaar a(u)tomatisch aan, in de wetenschap dat een kapitale verzameling moleculair gestructureerd samenlevende struisvogels toch allemaal niet willen zien wat [genetisch] niet aanstaat.
En daar sta je dan.....
Bewijs het maar. Wat is feit en wat is fictie?
Zeg het maar...Welke signalen en structuren implementeer je omdat jij dat aangenaam en belangrijk vindt en welke benut je [bewust of automatisch] omdat een familie-maatschappij vol ouders, kinderen en anderen dat wenst? En waarom?
Met andere woorden, je bent gewaarschuwd. Bezint eer je begint met automatiseren... wat jij en anderen aangenaam en belangrijk vinden; met jezelf en anderen automatisch een onvoorwaardelijk plezier te doen. Voor je het weet krijg je een gyrusale steen naar je kernkop geslingerd. Ben je in een thalamische slaap gewikkeld voor je het in de [chromatinair gemanipuleerde] gaten hebt.